Vreemde gewaarwordingen
De laatste maanden merk ik dat ik in de avond, na best een goede en productieve dag, echt veel vermoeider ben dan in de afgelopen jaren. Normaal luisterde ik van 23.00-0.00 naar Het Oog tijdens het afwassen en ging dan rustig nog tot 1.00 uur lezen. Nu ben ik vaak om een uur of 22.00 al bijna klaar om naar bed te gaan en laat ik de afwas staan. Nu zullen jullie natuurlijk zeggen: voor veel mensen is dat eigenlijk een hele normale bedtijd, maar voor mij dus niet.
Ik zit me al weken af te vragen waar het nu precies aan kan liggen en heb eigenlijk nog het meeste het gevoel dat ik moe ben door de ‘status van de wereld’ momenteel. Herkennen jullie dat? De oorlog in Oekraïne die maar doorgaat, de enorm gestegen prijzen, niet alleen van gas en energie, maar ook van alle boodschappen en producten van andere aanbieders (aangezien zij ook gestegen energiekosten hebben). Dan daarnaast nog het groeiende populisme in ons eigen en andere landen. Het eindeloze geruzie dat daaruit voortkomt en de beledigingen over en weer. Er zijn geen constructieve gesprekken meer. In onze wijk is een Facebookpagina en daarop zette iemand: “Ik wens al mijn Islamitische buren een goede ramadan.” Vervolgens stonden er reacties onder in de trant van: “Ik ben blij dat het mijn buren niet zijn!” Ik word echt intens verdrietig van zulke onnodig kwetsende berichten.
Los van bovenstaande zijn er nog wel meer factoren die van invloed kunnen zijn op mijn avondritme, zoals dat ik steeds verantwoordelijker werk krijg en ook echt mijn prioriteiten hier leg en er veel van mijn energie aan geef (met tevredenheid overigens, want om te kunnen functioneren en financieel zelfstandig te kunnen zijn is voor mij extreem belangrijk). Ook is er natuurlijk geen poes meer die mij vergezelt bij het lezen en in allerlei belachelijke houdingen naast me ligt.
En misschien kost het ook wel gewoon energie om de hele dag in een kamer te werken die eigenlijk net te koud is, om energie te besparen. Heb de hele winter in dekens gewikkeld en met veel lagen aan gewerkt. Daar word je op den duur best stijf en stram van. En dan nóg moeten we enorme bedragen bijbetalen voor onze stookkosten.
En de corona, is die nu eigenlijk weg? Niemand heeft het er meer echt over, maar toch is het niet verdwenen en speelt er ergens ook nog een soort terughoudendheid om me weer zoals vroeger tussen groepen collega’s, treinpassagiers of vrienden te mengen. Kost terughoudendheid en behoedzaamheid ook energie?
En wat te denken van de klimaatcrisis en het feit dat er nu een soort patstelling lijkt te ontstaan in ons land: internationale afspraken en een land dat niet wil. Hoe zal dat gaan met de landelijke verkiezingen? En kan je ooit nog zonder schuldgevoelens een reis maken? Ik wilde eigenlijk nog eens buiten Europa gaan (ik ben enkel ooit 1x in Washington geweest voor een congres), maar kan ik dat nu nog verantwoorden voor mezelf. Om zoiets enkel voor mijn eigen plezier te doen? En blijft er überhaupt nog geld over na alle gestegen prijzen en investeringen om een warmer huis te krijgen?
Maar toch is het vooral de negatieve sfeer in ons land zelf die me nog het meest somber maakt. Op de radio hoorden we dat Rijswijk dit jaar twee Sinterklaas-intochten gaat doen, eentje met zwarte en eentje met roetveeg- en regenboogpieten. Het is allemaal zo absurd. Dat mensen niet meer tot compromissen lijken te kunnen komen en enkel tegen elkaar aan het strijden zijn. Zelfs de premier moet zo nodig strijden tegen het zogenaamde ‘linkse blok’, terwijl hij zijn energie beter kan investeren in het oplossen van de nog altijd lopende toeslagen- en aardbevingsschandalen.
Normaal schrijf ik hier stukjes waarin ik wat humor en vrolijkheid probeer te verwerken. En overdag voel ik me ook daadwerkelijk zo en krijg ik veel gedaan, maar als de afleiding van de dag weg is, lijkt de status van de wereld op me te drukken. Herkenbaar?
Stad en Land 